Καλησπέρα σε όλους,
Το όνομα μου είναι Γιώργος και θα ήθελα να γράψω για την περίπτωση του πατέρα μου Α.Α. Η ιστορία του πατέρα μου αρχίζει στις 21 Ιανουαρίου του 2019 όταν τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο ΚΑΤ με την διάγνωση να είναι διαβητική γάγγραινα στο αριστερό του πόδι.
Ήδη από τις πρώτες στιγμές που συναντάμε τους γιατρούς οι ίδιοι αρνούνται σχεδόν να μας μιλήσουν εκφράζοντας κατηγορίες εγκατάλειψης χωρίς ουσιαστικά να ξέρουνε τίποτα από το ιστορικό αυτού του ανθρώπου. Στις 22 Ιανουαρίου λοιπόν επέρχεται εγχείρηση ακρωτηριασμού κάτω από το γόνατο και αρχίζει μια ιστορία που κρατάει μέχρι και σήμερα που γράφω το κείμενο αυτό. Από τις πρώτες συζητήσεις με τον ίδιο γίνεται κατανοητό ότι προσπάθησε να αυτοκτονήσει εγκαταλείποντας την ζωή του και η ανάγκη ψυχολογικής και ψυχιατρικής στήριξης. Σε συνεννόηση με τον γιατρό του (που δεν μας μίλαγε και πολύ) καταφέραμε και φέραμε εξωτερικό γιατρό (ψυχίατρο) για να τον εξετάσει, ο οποίος έκανε διάγνωση κατάθλιψης και του έγραψε το φάρμακο Seropram. Το πρόβλημα ουσιαστικά αρχίζει από την στιγμή που αρχίζει να νοσηλεύεται. Με την βοήθεια της κοινωνικής λειτουργού και δηλώνοντας άπορος εξασφαλίζεται ένα κονδύλι για την κατασκευή επιπρόσθετου μέλους με μηδενικό κόστος και αρχίζει η επικοινωνία με ένα κέντρο αποκατάστασης στους Αγίους Αναργύρους. Παράλληλα, ενώ τα προηγούμενα δύο τρέχουν και ύστερα από ένα χρονικό διάστημα ενός μήνα περίπου, αρχίζουν οι πιέσεις προς τους συγγενείς (κυρίως προς εμένα αφού είμαι ο μόνος που πηγαίνει εκεί) να φύγει από το νοσοκομείο παρόλο που τους εξηγείται ότι δεν έχει που να πάει να μείνει και δεν είναι ούτε καν λειτουργικός έτσι ώστε να πάει να μείνει μόνος του (κάτι που πιστοποιούν και οι φυσιοθεραπευτές του ίδιου του νοσοκομείο). Ξαφνικά μας έρχεται η πληροφορία ότι στο κέντρο αποκατάστασης δεν μπορούν να τον δεχτούν χωρίς να υπάρχει το επιπρόσθετο μέλος καθώς και ότι τα υλικά για το μέλος έχουν βρεθεί στο 80% αλλά λείπουν κάποια υλικά για τα οποία η εταιρία που τα παρέχει λέει ότι δεν την ενδιαφέρει η δοσοληψία με το δημόσιο και κάπου εκεί κολλάει το πράγμα.
Μέχρι σήμερα δεν έχουμε φύγει από το νοσοκομείο και πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Πριν από έναν μήνα λοιπόν και με την συμφωνία ότι τίποτα δεν θα αλλάξει και με μια πιθανότητα να πάει σε ένα άλλο κέντρο αποκατάστασης (στην Γλυφάδα) ζητάνε από το νοσοκομείο να υπογράψει εξιτήριο αλλιώς δεν μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία. Μόλις γίνεται αυτό φυσικά και αλλάζουν σχεδόν τα πάντα. Σταματάνε τα φάρμακα, την καθαριότητα, τις εξετάσεις, τις φυσιοθεραπείες και γενικά ό,τι παροχή υπάρχει στο νοσοκομείο εκτός του φαγητού και της στέγασης. Κάνουμε άρνηση εξιτηρίου δηλώνοντας ότι για ό,τι πάθει ευθύνεται αποκλειστικά το νοσοκομείο και από τότε βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα. Δεν υπάρχει δομή να τον φιλοξενήσει χωρίς να έχει το επιπρόσθετο μέλος, το οποίο έχει κολλήσει απ’ ότι φαίνεται μέσα στην γραφειοκρατία και στις δικαιολογίες. Ο ένας φορέας σε στέλνει στον άλλο χωρίς να ενδιαφέρεται άμα μπορείς ή άμα έχουν οι συγγενείς σου την δυνατότητα να σε φιλοξενήσουν. Επίσης υπάρχει και ένας ακόμα άνθρωπος που ονομάζεται Σ. (είναι από την Πολωνία) ο οποίος έχει χάσει και τα δυο του πόδια από κρυοπαγήματα. Ζούσε σε ένα πάρκο και επειδή αρνιότανε να πάει πίσω στην χώρα του, την ίδια μέρα που βγάλανε εξιτήριο στον πατέρα μου βγάλανε και στον ίδιο. Σκοπεύανε και ο ίδιος και το νοσοκομείο να πάει το ΕΚΑΒ και να τον αφήσει στο πάρκο στο οποίο τον βρήκανε πριν τον μεταπείσω εγώ να μην φύγει από το νοσοκομείο. Τώρα βρίσκεται να φιλοξενείται από μια φίλη του με το μέλλον του τόσο ξεκάθαρο όσο ενός τοπίου γεμάτο με ομίχλη (όπως ακριβώς και του πατέρα μου).
Αυτός ο τρόπος χειρισμού του συγκεκριμένου θέματος από την πλευρά των δημοσίων υπηρεσιών δεν είναι ότι μας ξενίζει, σε όλα τα πεδία που αφορούν την σχέση του κράτους με τον πολίτη, τις κοινωνικές παροχές και ειδικά σε ομάδες πληθυσμών που κρίνονται μη παραγωγικοί, παρατηρούμε αυτή την εγκατάλειψη, ακόμα περισσότερο μπορούμε να μιλήσουμε για επιθετική συμπεριφορά με διαφαινόμενη την πρόθεση εξόντωσης αυτών των ανθρώπων από πλευράς των κοινωνικών υπηρεσιών. Η εγκατάλειψη και ο εμπαιγμός των συγκεκριμένων ανθρώπων εκτός του ότι αντιβαίνει κάθε αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, μιας ευθύνης που ”αναλαμβάνει” το κράτος κάτω από τους δικούς του όρους-νόμους , επιπλέον μέσω αυτών αντλεί κύρος από το ότι δήθεν δεσμεύεται από το σύνταγμα και έχει αναλάβει να τηρεί τις βασικές δεσμεύσεις από αυτό δηλαδή να σέβεται και να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Φυσικά είναι νόμιμο να μην υπάρχει πρόβλεψη για άπορους αναπήρους, εφόσον νόμιμο είναι ο,τι ορίζουν οι νόμοι και οι νόμοι που αφορούν αυτές τις περιπτώσεις δεν προβλέπουν κάτι διαφορετικό από αυτό που γίνεται τώρα και τα κενά του νόμου δεν στοιχειοθετούν παρανομία ..ακόμα και αν είναι αντισυνταγματικά τα αποτελέσματά τους. Έτσι σε ένα στημένο λαβύρινθο γραφειοκρατείας αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπονται, να πεθάνουν στον δρόμο ή να μην μπορέσουν ποτέ να έχουν τις παροχές που ο νόμος ορίζει ότι δικαιούνται, και που αναιρεί με άλλους νόμους που ορίζουν τον τρόπο εκτέλεσης των παραπάνω! Θέλουμε να καταδείξουμε για άλλη μια φορά την υποκρισία του κράτους και το πως εκθέτει σε κίνδυνο τους πολίτες με την διαχείριση αυτών των θεμάτων υγείας που το ίδιο επιβάλει ότι είναι δική του ευθύνη να διαχειριστεί.
Μέρος της αποφυγής ευθυνών μέσω της γραφειοκρατικής οδού αποτελεί η εκμετάλλευση της θεωρούμενης σαν πανταχού παρούσας οικογένειας. Βέβαια πολλές φορές η οικογένεια στέκεται αυτονόητα σε ένα μέλος της που χρειάζεται υποστήριξη, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που είναι ανύπαρκτη ή που για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να στηρίξει. Η οικογένεια σύμφωνα με τις κοινωνικές υπηρεσίες επιφορτίζεται το βάρος. Μάλιστα δεν προβλέπεται καμία υποστήριξη, οικονομική ή άλλη, για τους συγγενείς που αναλαμβάνουν μια τέτοια ευθύνη που όμως είναι ευθύνη του κράτους πρόνοιας. Με αποτέλεσμα να μετατοπίζεται η κοινωνική ευθύνη μέσα στο στενό οικογενειακό κύκλο, αφαιρώντας το δικαίωμα του ανάπηρου ατόμου να αυτονομηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί και εγκλωβίζοντάς το μέσα σε μια ”τραγικοποιημένη” παθητική κατάσταση.
Διεκδικούμε την άμεση απόδοση των επιπρόσθετων μελών και την πλήρη αποκατάσταση των Α.Α και Σ. και ανθρώπινη, ισότιμη και αξιοπρεπή μεταχείριση κάθε άπορου – ανάπηρου συνανθρώπου μας.
Καλούμε σε παρέμβαση στο εθνικό κέντρο αποκατάστασης την Τρίτη 25 Ιουνίου στις 11 το πρωί.
Για να αναδείξουμε το θέμα του πως αντιμετωπίζονται οι άποροι με αναπηρία, για να φέρουμε τους αρμόδιους προ των ευθυνών τους και να υποστηρίξουμε άμεσα αυτούς τους ανθρώπους.
Διεύθυνση : Σπύρου Θεολόγου 1 & Λ. Φυλής Ίλιον.
Λεωφορεία : 711, Β12 , 8η στάση αναπήρων.
Κοινωνικός χώρος για την υγεία – κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ