[Νωρίς το πρωί της 20ης Δεκέμβρη άντρες της κρατικής ασφάλειας εισέβαλλα στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας (Αχαρνών και Χέυδεν, πλατεία Βικτωρίας) με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας ύστερα από δήθεν ανώνυμη καταγγελία. Συλλαμβάνονται 8 άτομα που βρίσκονταν εντός του κτιρίου και κατάσχονται αντικείμενα τα οποία η αστυνομία τα χρησιμοποιεί ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτήρα. Το πρωί της Δευτέρας 24 Δεκέμβρη οι συλληφθέντες περνάνε από εισαγγελέα και ανακριτή και αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους]
Πόσο περίεργο μπορεί να ακούγεται -σήμερα όπου όλες οι βεβαιότητες που χτίστηκαν από τη δεκαετία του ’90 και μετά καταρρέουν- ότι υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που δεν χωρούν στα μέτρα αυτού του κόσμου;
Πόσο ύποπτο μπορεί να ακούγεται ότι αυτοί οι κάποιοι και αυτές οι κάποιες τολμούν να χτίσουν στο εδώ και στο τώρα ψηφίδες του κόσμου που ονειρεύονται;
Με όπλα τους την συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, την επικοινωνία.
Πόσο σουρεαλιστικό είναι ο δημοσιογράφος να μας περιγράφει ένα «εργαστήρι παρασκευής μολότοφ» και από πίσω να παίζουν πλάνα από το συναυλιάδικο, το καφενείο, το βιβλιοπωλείο, το τυπογραφείο, το σαλόνι, τα δωμάτια και την κουζίνα της κατάληψης;
Πόσο κοντόφθαλμο είναι να ξεχνάμε ότι αυτοί που τώρα πλασάρονται ως «φορείς της αλήθειας» και «προστάτες του κοινωνικού συνόλου» (δηλαδή οι δημοσιογράφοι, ο υπουργός Δένδιας, ο πρωθυπουργός Σαμαράς, ο δήμαρχος Καμίνης) είναι αυτοί οι οποίοι όλους τους προηγούμενους μήνες και όλους τους επόμενους που έρχονται, θα μας φλομώνουν στο ψέμα, θα μας αδειάζουν κι άλλο τις τσέπες, θα συνεχίζουν να λοιδορούν τους αγώνες των εργαζομένων όσο τίποτε άλλο. Γιατί, λοιπόν, τώρα να πάρουν το μέρος μας;
Πόσο ακατανόητο ακούγεται ένας χώρος να είναι αντιεμπορευματικός, να μην χρειάζεται δηλαδή να έχεις φράγκα για να μπορείς να μπεις, να συμμετάσχεις, να εκφραστείς;
Πόσο ψέμα είναι να ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνταν στην κατάληψη και όλοι αυτοί που βρίσκονται πλάι της είναι οι ίδιοι που έχουν σταθεί ανιδιοτελώς αλληλέγγυοι πλάι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες όλων αυτών των χρόνων; Χωρίς φανφάρες και χωρίς κονκάρδες.
Πόσο υποκριτικό ακούγεται να εξανίσταται κάποιος για την νομιμότητα της κατάληψης ενός δημοσίου κτιρίου όταν χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας πετιούνται στο δρόμο γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να καταβάλουν το ενοίκιο; Ενός δημοσίου κτιρίου που από το 1973 είναι εγκαταλελειμμένο και σε άθλια κατάσταση (όπως, εξάλλου, και τα περισσότερα κτίρια που ανήκουν στο δημόσιο) και σήμερα στέκει όρθιο χάρη στις συνεχείς εργασίες συντήρησης των καταληψιών. Εκτός και εάν κάποιος επιλέγει την παραίτηση και τις φιλανθρωπίες και όχι να οργανωθεί και να διεκδικήσει ότι σου στερούν.
Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει κάποιος ότι η Βίλα Αμαλίας αποτελεί το σύνορο ανάμεσα στον κοινωνικό κανιβαλισμό που έχει απλωθεί στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και την πλατεία Βικτωρίας που εποφθαλμιούν κάποια χρόνια τώρα οι νεοναζί; Αυτό το σημείο επιχειρούν να σβήσουν από την πολιτική γεωγραφία της περιοχής. Η όλη επιχείρηση εντάσσεται σε μία κίνηση καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων που εκδηλώνονται με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια, μία πτυχή του ολοκληρωτικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί.
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν μας έχουν πέσει από τον ουρανό. Η ανάγκη της αυτοοργάνωσης των ζωών μας και επανοηματοδότησης της καθημερινότητάς μας μάς οδήγησε να κάνουμε και εμείς τις επιλογές μας. Είμαστε οι κάτοικοι των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου οι οποίοι μέσω της λαϊκής συνέλευσης έχουμε φτιάξει τις δικές μας αντιδομές: τον «συλλογικό χώρο για την τροφή» που λειτουργεί καθημερινά, ενώ εδώ και τρία χρόνια έχουμε καταλάβει και εμείς ένα παρατημένο πέτρινο σπίτι, στον συνοικισμό του Ασυρμάτου στα Άνω Πετράλωνα, και έχουμε χτίσει τον «κοινωνικό χώρο για την υγεία». Μία αντιδομή για την υγεία, για τους ανθρώπους των γειτονιών μας (και όχι μόνο), οι οποίοι τον έχουν επισκεφτεί κατά εκατοντάδες. Μία αντιδομή όχι -απλά- παροχής πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά και οραματισμού μίας υγείας όπου η ιατρική δε θα ασκεί την εξουσία της πάνω στον πάσχοντα. Μία αντιδομή όπου αντιλαμβανόμαστε τη θεραπεία ως μία ανθρωποκεντρική διαδικασία.
Ενάντια στη λογική της «αξιοποίησης» των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, προτάσσουμε την κατάληψη ως μία επιλογή για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Το κράτος, στην ιδιοκτησία του οποίου είναι το κτίριο, αποσκοπεί στην «αξιοποίησή» του, στην αγοραπωλησία του με σκοπό το κέρδος. Εμείς αποσκοπούμε να παρέχουμε υπηρεσίες υγείας σε όλους αυτούς που κάθε μέρα, προσχεδιασμένα, πετιούνται έξω από το σύστημα υγείας. Μέσα από αυτόν τον χώρο οργανώνουμε τις κινήσεις μας για τη διεκδίκηση της ελεύθερης και χωρίς αντίτιμο πρόσβασης στο σύστημα υγείας. Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά σε τι βρίσκεται πιο κοντά: στο δίκιο των αρπακτικών-ιδιοκτητών ή στο δίκιο των γειτόνων του (και καταληψιών).
Αυτές τις ημέρες προσπαθούνε τα γνωστά «παπαγαλάκια» να μας πείσουνε ότι η λέξη κατάληψη είναι συνώνυμο του «κέντρου ανομίας». Εμείς τα βλέπουμε κάθε μέρα, στις γειτονιές μας, ποια είναι τα κέντρα ανομίας. Είναι οι τράπεζες που πλουτίζουν σε βάρος μας, είναι τα ενεχυροδανειστήρια που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά για να υποθηκεύσουν τη ζωή ανθρώπων σε απόγνωση, είναι τα τοπικά αστυνομικά τμήματα, είναι τα κέντρα εξουσίας και οι μαφίες των νυχτερινών μαγαζιών.
Δεν χωράει άλλες κουβέντες. Είναι εξάλλου εμφανές. Η Βίλα Αμαλίας είναι και το δικό μας σπίτι. Εμφορούμαστε από τις ίδιες αξίες: αυτές της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Έχουμε και ίδιους σκοπούς: να χτίσουμε τις δικές μας αντιδομές. Έχουμε και τους ίδιους στόχους στο παρόν: να ξαναπάρουμε πίσω το Σπίτι.
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους
Κοινωνικός χώρος για την υγεία από το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων
Συλλογικός χώρος για την τροφή